Op de krans zitten bloemenmeisjes. Twaalf meisjes met twaalf bloemen. Allemaal staan ze symbool voor een maand van het jaar. In de koude maanden dragen de meisjes een maillot en een trui met lange mouwen. Zo blijven ze heerlijk warm. Zodra de dagen langer worden worden de mouwen van de truitjes korter en vervangen ze de laarzen door schoenen. Tijdens de warmste dagen van het jaar mogen de schoenen uit en genieten de meisjes van de warme zonnestralen op hun armen en benen.

Iedere maand komt er één witte bloem tot bloei, elk met zijn eigen betekenis.

Het tere sneeuwklokje geeft ons hoop dat de natuur opnieuw zal ontwaken. De dappere sneeuwforsythia bloeit op het nog kale hout en kijkt vol verwachting uit naar het voorjaar, dat zich al voorzichtig laat zien in een paar tere groene blaadjes. Het bescheiden viooltje wijst op de zuiverheid van alle ontluikende groen. De kievitsbloem buigt zijn kopje stijlvol. Laat hem in de vrije natuur staan. Hij biedt troost wanneer je het nodig hebt: buig de bloem voorzichtig omhoog zodat hij je tranen op kan vangen, laat de bloem daarna weer bungelen zodat hij je tranen los kan laten.
Het ingetogen lelietje van dalen schittert in al haar eenvoud. De nederige akkerwinde bloeit laag aan de grond, maar kan zich ook rond andere planten omhoog winden. De fresia straalt onvoorwaardelijke liefde uit. De charmante ranonkel heeft de volle zon nodig om tot bloei te komen. De anemoon neemt ons verwachtingsvol mee de herfst in. De klokjes van de campanula geven standvastig aan dat het einde van het jaar nadert. De cyclaam symboliseert het meevoelende, toegewijde hart. Met de kerstster is de cirkel rond, hij wenst ons liefde en geluk voor het komende jaar. Een jaar waarin alle bloemen weer tot bloei zullen komen. De meisjes kijken er naar uit want de bloemen hebben veel te vertellen. Elk heeft zijn eigen schoonheid.

Zeg het met twaalf bloemenmeisjes. 

De bloemenmeisjes: